Η καλλιέργεια των αμπέλων αποτέλεσε την κυριότερη ασχολία των κατοίκων των Πελετών. Από τη συστηματική αυτή καλλιέργεια προήλθε το περίφημο πελετιώτικο κοκκινέλι. Το ιδανικό υψόμετρο και οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν ευνοούσαν την καλλιέργεια αμπέλων και την παραγωγή ενός αρκετά καλού κρασιού, το οποίο ήταν ονομαστό στην περιοχή και συνόδευε πάντοτε τις γιορτές και τις πανηγυρικές εκδηλώσεις, όχι μόνο στα Πελετά αλλά και στις παρακείμενες περιοχές.
| Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως διδάχθηκαν τη διαδικασία παραγωγής του κρασιού από το θεό Διόνυσο, ο οποίος και θεωρούταν προστάτης των αμπελιών. Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες ανέδειξαν την παραγωγή του κρασιού, το οποίο και εκμεταλλεύτηκαν ως εμπορικό προϊόν, διαδίδοντάς το σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Ακόμη και τα παιδιά στην Αρχαία Ελλάδα μπορούσαν να πιουν κρασί, ωστόσο το κρασί πινόταν πάντοτε απ' όλους νερωμένο. Η ονομασία ήταν «οίνος κεκραμένος», απ' όπου προέκυψε και η σημερινή χρήση του όρου κρασί. |
Το κρασί αποτελεί μία ολική ή μερική αλκοολική ζύμωση του μούστου των νωπών σταφυλιών. Πρόκειται για ένα μείγμα αποτελούμενο από 85 - 90% νερό, 5 - 14% αιθυλική αλκοόλη και σε μικρότερο βαθμό από άλλες ουσίες, όπως τρυγικό οξύ 1 - 5%, γαλακτικό οξύ 1 - 5%, γλυκερίνη 4 - 12%, τανίνη 0,2 - 1,5% (για τα λευκά κρασιά) και 1,5 - 3% (για τα κόκκινα κρασιά), οινίνη (αποτελεί χρωστική ουσία που απαντάται στα κόκκινα κρασιά), διοξείδιο του άνθρακα και ίχνη αλάτων του καλίου, του νατρίου, του ασβεστίου, του μαγνησίου και του σιδήρου.
Τα σταφύλια συλλέγονται, αφού πρώτα φθάσουν στο τελευταίο στάδιο της ωρίμανσής τους, έχοντας αποκτήσει την υψηλότερη δυνατή περιεκτικότητα σε σάκχαρο. Το σταφύλι αποτελείται από το τσάμπουρο και τις ρώγες. Οι καλλιεργητές εμπειρικά, μελετώντας τις ρώγες, προσδιορίζουν το κατά πόσον τα σταφύλια είναι ώριμα εξετάζοντας τη γεύση, το χρώμα και την ελαστικότητα των ρωγών.
| Εφοδιασμένοι με ένα σουγιά, οι αμπελουργοί ξεκινούν τη συλλογή των σταφυλιών, κόβοντας τα τσαμπιά από τα κλήματα και απομακρύνοντας συγχρόνως τα χαλασμένα. Αφού φορτώσουν τη σοδειά κατευθύνονται στους ληνούς, στα πατητήρια δηλαδή, όπου θα γίνει η σύνθλιψη και θα παραχθεί ο μούστος. Ακολούθως, ο μούστος θα μεταφερθεί και θα τοποθετηθεί μέσα στα βαρέλια, ξεκινώντας έτσι τη διαδικασία της ζύμωσης. Η διαδικασία της ζύμωσης είναι ιδιαίτερα σημαντική για την παραγωγή του κρασιού. Στη φάση αυτή πραγματοποιείται η θείωση, δηλαδή η προσθήκη διοξειδίου του θείου σε μορφή υδατικού διαλύματος στο μούστο, ούτως ώστε να αποφευχθεί και να παρεμποδιστεί η ανάπτυξη και ο πολλαπλασιασμός των προϊόντων που παράγονται από τις άγριες ζύμες. |
Τα κρασιά ανάλογα με το τρόπο παρασκευής τους, αλλά και τα χαρακτηριστικά τους δύνανται να διακριθούν σε πέντε κατηγορίες: τα ανάμειξης, τα επιτραπέζια, τα επιδόρπια, τα αφρώδη και τα ειδικά. Το πελετιώτικο κοκκινέλι κατατάσσεται στην κατηγορία των επιτραπέζιων κρασιών. Μεταβιβάζοντας το μυστικό της παραγωγής από γενιά σε γενιά, οι κάτοικοι του χωριού επιδίδονται στην παραγωγή του φημισμένου στην περιοχή πελετιώτικου κρασιού για σχεδόν δύο αιώνες.
Τέλος, μην παραλείψετε έχοντας επισκεφθεί το χωριό μας να δοκιμάσετε και να εφοδιαστείτε με το ξακουστό πελετιώτικο κρασί από τους παραγωγούς μας.