Τα καφενεία τα παλαιότερα χρόνια αποτελούσαν σημεία συνάντησης των κατοίκων του χωριού, όπου γλεντούσαν, τραγουδούσαν, συζητούσαν και ενίοτε διαφωνούσαν για πολιτικά ή αθλητικά ζητήματα. Κεντρικά σημεία του χωριού, εκεί που τις παλαιότερες εποχές μόνο οι άντρες είχαν δικαίωμα να παρευρεθούν, ενώ οι γυναίκες μπορούσαν να παρακαθίσουν πάντοτε συνοδευόμενες. Τα καφενεία αποτελούσαν κινητήριο μοχλό για τη ζωή των τοπικών κοινωνιών. Στα Πελετά έως τις μέρες μας λειτουργούν δύο καφενεία, τα οποία υποδέχονται επισκέπτες και μόνιμους κατοίκους βοηθώντας τους να ξαποστάσουν, να χαλαρώσουν και να ξεκουραστούν.
Καφενείο «Ζέρβας»
| Στην κεντρική αγορά του χωριού δεσπόζει το παραδοσιακό καφενείο «Ζέρβας». Οι λάτρεις του ελληνικού καφέ μπορούν να γευτούν ένα φλιτζάνι φτιαγμένο και περιποιημένο από τα χέρια της θεια - Κατερίνας. Το παλιό αυτό καφενείο είναι σύμβολο μιας εποχής ολόκληρης που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Χώρος συναθροίσεων και συζητήσεων πολιτικών ζητημάτων, το καφενείο μας ταξιδεύει στα Πελετά των μέσων του 20ου αιώνα, τότε που όλες οι συναναστροφές των αντρών γίνονταν στα καφενεία. Στον πλαϊνό τοίχο του καφενείου υπάρχουν είδη πρώτης ανάγκης λειτουργώντας παράλληλα ως παντοπωλείο. Τέλος, κατά τη διάρκεια των πανηγυρικών εκδηλώσεων του χωριού το καφενείο λειτουργεί και σαν ταβέρνα, δίνοντας στους θαμώνες του τη δυνατότητα να απολαύσουν τα σφαχτά του Τάκη. |
Καφενείο «Μαδάρα»
| Δίπλα στο παραδοσιακό καφενείο «Ζέρβας», στην κεντρική αγορά του χωριού λειτουργεί και το έτερο καφενείο του χωριού «Μαδάρα». Έχοντας πάρει το όνομά του από την ψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα πάνω από το οροπέδιο των Πελετών, το παραδοσιακό οινοκρεωπωλείο, της θεια – Μαριγούλας μας παραπέμπει στην εποχή των παιδικών μας χρόνων, όταν οι άντρες του χωριού πριν γευματίσουν στο σπίτι τους το μεσημέρι έκαναν μία στάση για να δοκιμάσουν έναν μεζέ συνοδευμένο πάντοτε με το απαραίτητο νέκταρ, το πελετιώτικο κρασί. Οι επισκέπτες του μαγαζιού έχουν και εδώ τη δυνατότητα να γευτούν έναν πρώτης τάξης ελληνικό καφέ και να καθίσουν στους παραδοσιακούς πάγκους και τα τραπέζια του μαγαζιού, αφημένοι στις εικόνες μιας αλλοτινής, μα όχι ολότελα ξεχασμένης εποχής. |
